Het beste voor 2015!

(klik op afbeelding voor vergroting)

Terugblik 2004-2014

Ter gelegenheid van het 10-jarig bestaan van Werkende Woorden heb ik een terugblik geschreven.  Over hoe het ooit begon, hoe ik mijn tekstbureau in de wereld heb gezet, hoe ik opdrachten kreeg, en wat ik in die tien jaar allemaal geschreven heb en voor wie. Ook kijk ik voorzichtig vooruit het nieuwe decennium in.
Je kunt dit alles hier lezen.

Op pad

Een van de leuke kanten van mijn werk is, dat ik af en toe op pad moet, mag. Vorige week waren er twee congressen waar ik verslag van moest maken. De ene over werkend leren, de andere over de samenwerking tussen Control en Kwaliteit. Heel divers dus, inhoudelijk maar ook wat betreft de mensen die ik als organisatoren, sprekers en deelnemers tegenkwam. Uit de veelheid aan informatie die zulke dagen opleveren een handzaam verslag breien is een klus waar ik veel ervaring in heb maar die elke keer opnieuw uitdagend is. Wat is ditmaal de kern waar het om draait? Dat is doorgaans niet alleen het programma, maar ook wat eronder ligt aan bewegingen of juist stilstanden. De verslaglegging is inmiddels weer gelukt, naar tevredenheid van mijzelf en de opdrachtgevers.

Bijna tien jaar!

Dit jaar bestaat Werkende Woorden tien jaar. Als officiële startdatum hanteer ik mijn inschrijving bij de Kamer van Koophandel, op 15 november 2004. Daar ging een aanloopfase van ongeveer een half jaar aan vooraf.
Van de week heb ik eens teruggekeken naar mijn schrijfproducties in die tien jaar. Een aantal vaste opdrachtgevers heb ik langjarig mogen dienen (enkele daarvan nu nog steeds), ik heb tientallen eenmalige grotere tekstproducties gemaakt en nog een fors aantal losse artikelen (eendagsvliegen) geschreven. Zag bij de langlopende samenwerkingen als trend, dat bij deze vaak grotere organisaties om de vier, vijf jaar de communicatie-panelen verschuiven: op zo’n moment kan een freelancer als ik binnenkomen en vervolgens bij een volgende herijking weer vertrekken. Losse grotere schrijfopdrachten (boekjes, beleidsnota’s) kreeg en krijg ik vaak via via. Mijn netwerk is hoe dan ook de beste route naar opdrachten gebleken, hoewel ik ook wel succesvol ‘koude acquisitie’ heb bedreven.
De twee eerdere economische crisissen in de afgelopen jaren heb ik zonder kleerscheuren overleefd. Die van 2013 heeft er wel ingehakt: ineens liepen mijn opdrachten fors terug, mede door beleidswijzigingen bij twee van mijn grote opdrachtgevers. De eerste helft van dit jaar hebben zich weer voorzichtig nieuwe perspectieven geopend; als het goed is ga ik daar in het najaar van oogsten. En glijdt Werkende Woorden soepel haar tweede decennium in.

Rozen

Elke tekstschrijver kent het. Je moet een serie interviews maken met een krappe deadline en het schiet voor geen meter op. De beoogde geïnterviewden zijn slecht te bereiken, zijn net van functie veranderd of ziek of met vakantie. Heb je alles rond, dan worden afspraken op het laatste moment afgezegd en is het vrijwel onmogelijk opnieuw een tijdstip vinden, zodat je uitwijkt naar het weekend of heel vroeg in de ochtend. Is het interview eindelijk afgenomen en het artikel klaar, dan moet je tot driemaal toe achter het akkoord aan. Enzovoorts...
Het kan ook anders. Zoals ditmaal. Met iedereen heb ik snel een tijdstip geboekt; een enkel interview verschuift wel wat maar alles komt wonderwel goed. De gesprekken gaan lekker, zijn boeiend en de artikelen vliegen als vanzelf uit het toetsenbord. Ook de (tot dusver louter positieve) reacties komen prompt. Ik ben op driekwart nu, maar kan deze opdracht al boekstaven als voorbeeldig. Wat geeft dat een energie, eens keertje over rozen lopen!

De korte slag

Wat ik zo fijn vind aan mijn huidige beroep, is het werken op ‘de korte slag’. Ik schrijf een artikel, interview of brochure die daarna doorgaans gepubliceerd wordt. En daarna begin ik aan iets nieuws. Overzichtelijk!

Ruim tien jaar geleden schreef ik ook al, maar dan vooral beleidsnota’s en -adviezen. Het schrijven was de neerslag van of aanzet tot (politieke) besluitvorming, of gewoon ‘beleidsontwikkeling’. Hoe dan ook: er werd over mijn stuk vergaderd in een of meer gezelschappen en vervolgens moest het worden bijgesteld. En dit niet eenmaal, maar doorgaans in vele rondes. Om tenslotte weleens roemloos te eindigen in de beruchte bureaula: de panelen waren intussen verschoven en er was behoefte aan een nieuwe nota met een toch iets ander vertrekpunt. Ik bleef bezig, dat wel.
Wat ik nu doe bevalt me ook omdat ik nogal eens van onderwerp mag veranderen. Ik ga van arbeidsmarktontwikkelingen via ‘blijven leren’ naar arbeidsongeschiktheid. Van mobiliteit naar doelgroepen of werving. Heerlijk, die korte slag!

Ambachtelijk werk

Afgelopen vrijdag was de Kennis- en Innovatiebeurs van de divisie Sociaal-Medische zaken van UWV (verzekeringsartsen, arbeidsdeskundigen en alles daaromheen). Ik was ingehuurd om het verslag te maken. Een pittige klus. Naast het volgen van het volle programma moest ik tussendoor interviews afnemen voor een ter plekke gemaakte videoreportage. Vermoeiend maar wel erg leuk, en ik maakte me zo de materie in recordtempo eigen.
Na afloop van zo'n dag laat ik de boel altijd even bezinken. En dan: het verslag schrijven. Je ware ambachtelijk werk. Begrijpelijk weergeven wat aan de orde kwam, en verwoorden wat naar de toekomst toe de meest relevante uitkomsten zijn. Laveren tussen lezersgroepen en belangen. Zo kort, pittig en inspirerend mogelijk blijven.
Vandaag heb ik het ei gelegd. Ben er tevreden over. Nu de opdrachtgever nog.